من یه کوچولو قصه میگم بعد میرم سر اصل مطلب.قصه دربارهی درختیه که بخشنده است یکی از ورژن های داستان رو شل سیلور استاین نوشته ولی این یکی درخته که من میخوام بگم هیچ پسر بچه ایی رو نداشت که عاشق اش باشه همه ی زندگی اش فکر میکرد همه از متنفرن چون یا واسه ریشه های آب بارون اسیدی می اوردن یا چپ و راست دوستاش رو توی جنگل قطع میکردن آخرشم خودشو درحالی که تازه بهار شده بود و تازه داشت جونه میزد قطع کردن بردن ازش میز درست کردن بعد هم اون پیرمردی که خریده بودش یه شب مست اومد خونه و آتیشش زد.یه درخت دیگه هم بود که به دنیا اومد روش بارون اسیدی بارید و مرد اونم درخت بخشنده ایی بود در واقع مال جنگلی از درختای بخشنده بود که همه تو اون حادثه مردن من عکس جنگلشونو میذارم همین بقل که ببینین ولی لابد :
who gives a damn care?
ولی تا کی؟تا کی فکر کنیم واسه اینکه ما اینجا بهشتمون بشه باید درختا جهنم رو زندگی کنن؟چرا 90 درصد از جنگل های غنا رو سر میبرن و همچنان هو گیوز ا دمن کر؟بابا چرا جدی نمیگیرین آخه؟پس اگه انقد دیکتاتوری واسه چی بی خود از دیگران ایراد میگیری؟
عزیز من،جان من ،هم حزبی عزیز چرا دلت به نهنگ هایی که خودکشی میکنن و عاملش هم تغییرات آب و هوایی بر اثر گرمایش زمین باشه اهمیت نمیدی؟چرا مرگ ماهی های رودخونه هایی که بارون اسیدی روشون باریده بی اهمیت جلوه میکنه برات؟عزیز من جان من برو چراغ اضافه رو خاموش کن برو یه لباس گرم بپوش دمای اون شوفاژ رو بیار پایین و اصلا بیا و با من هم صدا شو بیا بهرای نجات خرس های قطبی قدمی برداریم؟میدونی شارژ کردن وسایل کوچیک همراهمون مثل موبایل و ام پی تری ها چقدر میتونه تو منقرض شدن نسل دسته های بزرگی از جانداران موثر باشه؟بیا و شب های جمعه گوشیتو که مطمئنی ساعتشو کوک نکردی خاموش کن بذار شب تا صبح شارژ ذخیره کنه.میدونی این فنسی بازی های من و تو تا حالا چندهزار تا قتل رو گردنمون گذاشته؟کاش حاضر بودیم از خیر بخشی از بلند پروازی هامون بخاطر درختی که بخشنده است بگذریم.کاش لحظه لحظه ی زندگی مون به این فکر میکردیم که طبیعت داره سر آسایش من بهای گزافی میده و کاش حاضر بودیم سالی یه درخت بکاریم به جبران هزارانی که قطع کردیم
کاش
