در خودخواهی بشر سخن بسیار است نمونه اش همین کولرها که شنیده ام شب ها هم از یادشان نمی کاهیم.
مصرف برق ما ایرانی ها سه برابر سرانه ی مصرف جهانی است. من به این می گویم خودخواهی.
50 سال دیگر قطب ها به روزی می افتند که در تابستان تمام یخ آنها آب می شود و این یعنی نابودی کامل اکوسیستم موجود در قطب.یعنی بی خانمانی و غرق شدن تمام خرس ها و پنگوئن ها و همه و همه. البته اگر تلاشمان را بکنیم شاید بتوانیم رکورد بزنیم و راه 50 ساله را توی 30 سال طی کنیم.
شک ندارم پاسختان این است: از من کاری بر نمی آید برو به دولت ها بگو. می دانید چیست؟من این می گویم یک پاسخ خودخواهانه.
دولت ها گوش نمی کنند. رئیس جمهور چین به فریادهای ما ذره ای ارزش نمی دهد. گوش سرمایه دارها به جز پول نمی شنود. ولی مردم چه؟ مردم که دموکراسی را به دولت ها تحمیل کردند چه؟ مگر نه اینکه من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی همه برمی خیزند؟
زمین را تصور کن در روزی که قطب هایش نابود شده حیات در جنگل هایش از بین رفته-از فرط قطع بی رویه ی درخت- و به قدری همه جا را دود گرفته که آدم یاد پکن می افتد.اقیانوس ها را تصور کن که جریان های آب سرد و گرم شان از کار افتاده و گندیده اند. شاید اگر گاهی این تصویر از جلوی چشمت بگذرد تو هم شرم کنی و بروی آن کولر لعنتی را خاموش کنی و به خودت بگویی من از گرما نمی میرم ولی خرس های قطبی چرا. و اگر این را به خودت نگفتی آن وقت من خواهم گفت که بشر خود خواه زندگی کرد و میراث بیش از 4 هزار سال دان اندوزی اش را گذاشت که باد ببرد.
اگر زمین تاب از دست بدهد و بر اثر گرمایش اش تغییر ناگهانی و عظیم آب و هوایی اش را رو کند و نسل بشر را منقرض کند آنگاه دیگر اهمیتی نخواهد داشت که ما درمان سرطان و ایدز را یافته باشیم یا نه
دموکراسی را بیایید برای همه بخواهیم. بیایید گاهی با وجدانمان کلنجار برویم. شاید بشود گرما را برای ساعتی چند تاب آورد.
فراموش مکن شعار ما این است : می دونیم هیچکی به فکر نیست شما به فکر باشید
مصرف برق ما ایرانی ها سه برابر سرانه ی مصرف جهانی است. من به این می گویم خودخواهی.
50 سال دیگر قطب ها به روزی می افتند که در تابستان تمام یخ آنها آب می شود و این یعنی نابودی کامل اکوسیستم موجود در قطب.یعنی بی خانمانی و غرق شدن تمام خرس ها و پنگوئن ها و همه و همه. البته اگر تلاشمان را بکنیم شاید بتوانیم رکورد بزنیم و راه 50 ساله را توی 30 سال طی کنیم.
شک ندارم پاسختان این است: از من کاری بر نمی آید برو به دولت ها بگو. می دانید چیست؟من این می گویم یک پاسخ خودخواهانه.
دولت ها گوش نمی کنند. رئیس جمهور چین به فریادهای ما ذره ای ارزش نمی دهد. گوش سرمایه دارها به جز پول نمی شنود. ولی مردم چه؟ مردم که دموکراسی را به دولت ها تحمیل کردند چه؟ مگر نه اینکه من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی همه برمی خیزند؟
زمین را تصور کن در روزی که قطب هایش نابود شده حیات در جنگل هایش از بین رفته-از فرط قطع بی رویه ی درخت- و به قدری همه جا را دود گرفته که آدم یاد پکن می افتد.اقیانوس ها را تصور کن که جریان های آب سرد و گرم شان از کار افتاده و گندیده اند. شاید اگر گاهی این تصویر از جلوی چشمت بگذرد تو هم شرم کنی و بروی آن کولر لعنتی را خاموش کنی و به خودت بگویی من از گرما نمی میرم ولی خرس های قطبی چرا. و اگر این را به خودت نگفتی آن وقت من خواهم گفت که بشر خود خواه زندگی کرد و میراث بیش از 4 هزار سال دان اندوزی اش را گذاشت که باد ببرد.
اگر زمین تاب از دست بدهد و بر اثر گرمایش اش تغییر ناگهانی و عظیم آب و هوایی اش را رو کند و نسل بشر را منقرض کند آنگاه دیگر اهمیتی نخواهد داشت که ما درمان سرطان و ایدز را یافته باشیم یا نه
دموکراسی را بیایید برای همه بخواهیم. بیایید گاهی با وجدانمان کلنجار برویم. شاید بشود گرما را برای ساعتی چند تاب آورد.
فراموش مکن شعار ما این است : می دونیم هیچکی به فکر نیست شما به فکر باشید
حکومت و جامعه ی دین زده و سیستم آموزشی جمهوری اسلامی هست که ملت رو اینگونه بار آورده
پاسخحذفبا این قوانین عصر حجری که حتی به جان انسان نیز ارزش قائل نیست توقع حمایت از محیط زیست را دارید؟
اونا کار خودشونو بکنن ما هم کار خودمونو می کنیم
پاسخحذفاونا خشم بکارن ما هم مهر می کاریم ببینیم زمین پاسخ مهر ما رو بهتر میده یا مردم پاسخ خشم اونا رو